loser today

เราจะสามารถ ยอมทำอะไรได้ทุกๆสิ่งมั้ย หากว่าเราหมดความรู้สึกดีๆ ไปแล้ว?
เราจะสามารถ เป็นคนที่ใครๆ ก็มองว่าอ่อนแอ ได้นานมั้ย?
เราจะสามารถ ตัดใจของเราได้ง่ายๆ อย่างงั้นเลยหรือ?

บางทีที่เรารู้สึกเหน็ดเหนื่อย หรือท้อแท้
ทั้งๆที่เราก็สามารถจะตัด สิ่งๆนั้นออกไปได้บ้างแล้ว
แต่ทำไม มันก็ยังวกวนมาเหมือนเดิม?

เราได้พ่ายแพ้ต่อความรู้สึกของเรา ใช่มั้ย?

บางทีก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
บางทีก็ไม่อยากจะเอามันออกไป

แต่ไม่ว่าจะยื้อยังไง
ไม่ว่าจะทนเท่าไหร่
มันก็ไม่เห็นได้อะไรขึ้นมาเลย?

เราจะสามารถตัดอะไรที่เราใฝ่ฝันได้ง่ายดายขนาดไหนกัน?
เราจะเด็ดเดี่ยวได้มากเท่าไหร่?

ทุกสิ่งมันเหมือนกำแพงที่มากั้น พื้นที่ทั้งสองฝากเอาไว้

ขณะที่เรายืนอยู่บนกำแพง มันคือความลังเล
ที่บ่งบอกว่า เราได้ข้ามผ่านวันที่เจ็บปวดมาแล้ว

ในขณะนึง ที่เรายืนอยู่บนกำแพง มันคือการตัดสินใจ ในบางเรื่อง
ที่จะชี้ขาดว่า เราจะเลือกยืนในฝั่งไหน

ฝั่งนึง คือความเป็นไปไม่ได้ คือการไม่ยอมรับความเป็นจริง การรู้สึกดีที่จะหลอกตัวเอง
เพื่อที่จะได้ฝันลมๆ แล้งๆว่า อย่างน้อย เรายังมีสิ่งๆนั้น อยู่ในความคิดของเรา เพียงฝ่ายเดียว

อีกฝั่งนึง คือความจริงที่เราต้องเจอ คือสิ่งที่เราหนีมันไม่ได้ ยังไงเราก็ต้องตัดใจ
เพื่อที่จะหลุดพ้นจากความทรมานเหล่านี้ไป เพื่อที่จะได้เจอสิ่งใหม่ๆ เปิดโอกาสให้กับสิ่งดีๆ ได้เข้ามา

ถ้าเราเลือกที่จะหลอกตัวเอง เลือกที่จะฝืน มันก็จะต้องเจ็บปวดอย่างนี้ ต่อไป เรื่อยๆ
แต่ ถ้าเราเลือกที่จะหยุด เลือกที่จะถอยมันออกมา เลือกที่จะตัดใจ เพื่อจะยอมรับความเจ็บปวดที่มากมาย แต่เจ็บเพียงไม่นาน

จริงๆแล้ว การตัดสินใจ มันไม่จำเป็นต้องเร่งรีบนักหรอก

แรกๆ เราจะบอกตัวเอง ว่าเราจะไม่ยอม เราจะไม่มีทางตัดสิ่งนี้ออกไปแน่ๆ
แต่พอเราเหนื่อย และท้อ จนหยุดมันเอาไว้
เราจะเลือกตัดสินใจได้เอง

ความรู้สึกทรมาน และอึดอัด มันจะหมดไป
อย่างที่ฉันเป็นในตอนนี้

ฉันเลือกที่จะหยุดความทรมานเอาไว้
ฉันเลือกที่จะถอย เลือกที่จะข้ามมันมาอีกฝั่งนึง

ฝั่งที่ฉันจะไม่ต้องทนกับความอึดอัด และเสียใจอย่างนั้นนานๆ

การข้ามมาฝั่งนี้ ฉันใช้เวลาซักพักนึง
คิดอยู่นาน ทั้งที่ไม่อยาก แต่ก็ต้องทำ

ตอนนี้ ฉันพ่ายแพ้ต่อความรู้สึกตัวเอง

ฉันแพ้ ฉันทรมาน แต่ฉันจะทนทำไม
มันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา?

กว่าจะข้ามมันมาได้ ไม่ได้ยากเย็น ไม่ถึงกับตาย
แค่ลังเล แล้วก็เสียดายอย่างมากที่สุด

แต่เดินผ่านมาได้แล้ว

ความทุกในใจ ความจุกในคอ ความอึดอัดทั้งหมดที่มี
มันหลุดออกไปหมดเลย

เหลือแต่เศษแผลนิดๆ หน่อยๆ ที่พอเผลอไปจิ้มโดนมันเข้า เราก็แค่เจ็บ แปล๊บๆ
ถ้าเราไม่ไปสะกิดโดนมัน มันก็ไม่เป็นอะไร

แต่ตอนนี้ ฉันยังบอกไม่ได้เต็มปากว่า
แผลพวกนั้น ฉันหายแล้ว

ฉันขอเลือกที่จะเก็บมันเอาไว้

ไม่ต้องหายก็ได้

อย่างน้อย มันจะได้ทำให้รู้ว่า

"วันนี้ ฉันพ่ายแพ้ต่อความรู้สึกของตัวเอง [เพราะตัวเองด้วย!]"

แล้วเราก็จะต้องเจอกับเรื่องแบบนี้อยู่เสมอๆ ในทุกๆช่วงของชีวิต
อยู่ที่ใจเราว่าจะเด็ดเดี่ยว มั่นคงแค่ไหน

ตามใจเหอะ :) ตัดสินใจเอาเอง