-13 THANKS; Part: 4 เช๊ะ!

เน็ตกูแร๊ง! แต่แม่งอัพช๊า! สาดดดดดดดดด

ความทรงจำที่เกือบดี มันซึ้งจริงๆ เวลาจะจากกันเราแม่งโหยกันมากเลยอ่ะ พอเวลาจะเจอกัน พวกเรารู้สึกตื่นเต้นอีกแล้ว :3

เก็บมันเอาไว้ บางที มันอาจจะเป็นคุณค่าทางจิตใจอย่างเดียวที่มี ของใครบางคนในห้อง ที่เค้าไม่เคยได้เจออะไรที่มันเป็นสิ่งสำคัญในชีวิตเลยก็ได้

มีความสุขเอาไว้ เรื่องราวดีดี และแย่แย่ มี และเราก็ผ่านมันมาด้วยกันแล้ว เรียนรู้จากมัน ถึงบางครั้งเราจะทำผิดพลาดไป แต่เราก็อย่าทำให้มันผิดพลาดเช่นครั้งก่อน

จดจำมันเอาไว้ บางทีเรื่องราวแค่สะกิดแผล แต่มันก็เป็นร่องรอยแหง่มิตรภาพก็แล้วกัน หาความฝันของพวกมึงให้เจอ เรียนรู้ แล้วยอมรับ เข้าใจในสิ่งที่เราอยากเป็น

ทำมันออกมาให้ดี เต็มที่กับชีวิตไปเลย หาความสุขของตัวเองให้เจอ และจมปรักมันอยู่อย่างงั้น ให้ความเศร้า ความทุกข์เข้ามาในจิตใจบ้าง เพื่อให้เราได้เรียนรู้ และยอมรับมัน

พอใจในตัวเองบ้าง เพื่อที่พวกมึงจะได้รู้คุณค่าของตัวเอง อย่าที่จะกลัวตาย ทำอะไรให้มันสุดโต่งไปเลย ลองไปเถอะ ทำไปเถอะ นี่มันตัวของเรา

อย่าเป็นตัวของตัวเอง เพราะเมื่อมึงเป็นตัวของตัวเองแล้ว นั่นแหละที่แม่งพยายาม แล้วมันก็คือการ เฟคสุดสุด แต่! ให้เป็นอะไรที่อยากเป็น ทำอะไรที่อยากทำ

หามุมมอง หาคุณค่าทางจิตใจของเราให้เจอ ต่อให้มันเยอะแค่ไหน มึงก็ขุดมันขึ้นมาเหอะ แล้วก็สุดสุดไปเลย เปลี่ยนมุมมองในชีวิตบ้าง หัวใจจะได้กระชุ่มกระชวย

ฮิ้ววววว~

• "ไม่รูพวกเราจะมานั่งคุยกันอย่างงี้จนถึงม.6 รึเปล่าวะ" ปุ๊ ...ฟังแล้วสะอึกเหมือนกัน เหมือนบางที พวกเราจะค่อยค่อย ห่างกันไปทุกที แต่ก็นะ พอรู้ว่าจะเป็นอย่างงั้น ก็แล้วทำไมเราจะต้องเป็นเล่า!