Ending in the pass, good time for lern to begin

[ขอเล่าในฐานะสมาชิกของห้องคนนึงแล้วกันนะ]

พวกเราอยู่กันมา 3ปี เป็นความทรงจำที่ล้ำค่า ตลอดช่วงเวลา มีผู้คนมากมายที่แวะเวียนกันเข้ามา

ทำให้พวกเรารู้จักเพื่อนหลายๆคนมากขึ้น พวกเราอยู่ด้วยกัน เกือบตลอด ต่างคนต่างมีกลุ่มกันไป

ภายในห้องเรียน พวกเรามีความสุข ร่วมทุกข์ และสุขด้วยกันเสมอมา ความรู้สึกนี้มันคุ้มค่ามากๆ

ปฐมนิเทศน์ผ่านไป สองวันที่ได้รู้จักโรงเรียนนี้ แค่สองวันแรก มันก็ไม่ได้อะไรมากหรอก...

ก็แค่ซึ้ง ขนลุกทุกครั้งที่มีการ boom สวน และร้องเพลงโรงเรียน [จนตอนนี้ก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม]

วันแรกที่เรียน ไม่รู้สึกอะไรหรอก นอกจากตื่นเต้นกันมากๆ มันคือประสบการณ์ครั้งใหม่ที่เราจะได้เจอกัน

เริ่มต้น ม.1 ใครจะไปรู้ มากหน้าหลายตา ต่างคนต่างที่มา มีบ้างที่เคยเจอหน้ากัน ความรู้สึกดีๆมันก็มีมากขึ้น

เริ่มมีเพื่อน เริ่มรู้จัก และเริ่มมีกลุ่ม แต่การแบ่งกลุ่ม แบ่งแก๊ง มันก็ไม่ได้ทำให้พวกเรา แตกแยกกันเลย

รู้สึกดีที่พวกเราสามัคคีกัน ทุกๆครั้งที่เพื่อนในห้องเดือดร้อน พวกเราก็มักจะช่วยเหลือ กันและกันเสมอ

ม.1 ผ่านพ้นไป ม.2 ก็ผ่านเข้ามา นิสัยของแต่ละคนก็เริ่มชัดเจนขึ้น แต่รู้สึกว่าปีนี้เป้นปีที่มันที่สุด

สุดสุดกันไปเลย จากที่ม.1 โดดเรียนกันนิดหน่อย พอมา ม.2 พวกเราก็โดดกันมาขึ้นอีก ซอยผม

กระโปรงเริ่มสั้น คอซองเริ่มยาว เริ่มเกเร และไม่ใส่ใจเรียน สนุกสนานกับชีวิตม.ต้นกันเต็มที่ แต่เด็กดี

ก็ยังมีอยู่ และปีนี้แหละ ที่ทำให้พวกเราได้รู้ว่าคนดีของสังคมคือหัวหน้าของเรานั้นเอง :D ๕๕๕๕

ทำเรื่องน่าเหลือเชื่อตั้งหลายอย่าง แต่ที่สำคัญ ห้องเราก็ยังรัก และสามัคคี ช่วยเหลือกันเหมือนเดิม

เป็นเวลาที่คุ้มค่ามากๆ รู้สึกดีกับปีนี้ แต่มันเหนื่อยมากๆเลยล่ะ ก็เล่นต้องไปแปรอักษรจนดำกันถ้วนหน้า

[แต่ที่ปรึกษาแอบจิตหนักเลยล่ะ!!!! -*-"]

แต่เหลือเชื่อ ม.2 ผ่านไปไวมาก พึ่งจะโดนตัดผมไปแหม็บๆ ม.3ย่างกรายเข้ามา ความรูสึกของเพื่อนๆก็เริ่ม

แตกแยก ความสัมพันธ์มันเริ่มเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่ผิดเพี้ยน ความโกรธ เกลียดชังก็เริ่มมีเข้ามาในห้องของเรา

แต่... ห้องเราก็ยังสามัคคี และคอยช่วยเหลือกันตลอดถึงแม้ความรู้สึกที่ดี มันจะน้อยลงก็เถอะนะ...

ม.3 ปีสุดท้ายของม.ต้น ผ่านไปไวมาก เรื่องราว เหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมา ทุกคนยังจำมันได้อย่างแน่นอน

เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ที่พวกเราต้องลุ้นกันแทบตาย ว่าจะมีใครบ้างที่ไปต่อได้ และจะมีใครบ้างที่ต้องจบลงตรงนี้

[บางคนก็เหมือนจะไม่จบนะ?] เอาน่า อย่างน้อย มันก็ครั้งนึงในชีวิต ที่พวกเราได้เจอมาในม.ต้น

[ปีนี้มีเด็กใหม่พี่เต้ของเรา นักบอล เด็กใหม่ในห้อง]

M160209: สอบวันสุดท้ายของเทอม ของปี และของชีวิตม.ต้นของพวกเรา...

สอบเสร็จกันแต่เช้า บางกลุ่มก็ไปเที่ยว [แต่พวกเราอยู่ช่วยเพื่อนปั่นงาน ๕๕๕๕๕]

บางคนก็ต้องสอบคณิตเพิ่มต่อ บางกลุ่มก็ไปดูหนัง บางกลุ่มกูก็ไม่รูพวกทึงไปทำอะไร ๕๕๕๕๕๕

วันนี้ พวกเรามีนัดสำคัญ โอกาสสุดท้ายที่พวกเราจะได้อยู่ด้วยกัน พวกเราต่างรอเย็นวันนั้น
อาหารมื้อค่ำ มื้อสุดท้ายของเรา แต่เราก็ไปเกือบครบ ขาดไปสองสามคน ก็คือ อีน๊อต และพี่เต้
[มันไปมั่วกันอยู่ ฮาา~] พวกเรากิน กิน กิน และกิน แต่มันจะทำไงได้ เวลายิ่งเย็น มาค่ำ และดึก

เวลาที่พวกไม่ได้รอคอยมันก็มาถึง เราต้องจากกันแล้ว ถึงแม้ว่ามันเป็นการจากกันหลอกๆ

แต่ความรูสึกนั้น มันก็คือการที่พวกเราจะไม่มีวันได้อยู่ด้วยกันแบบนี้อีกแล้ว...

เกือบทุกคน [แต่ส่วนมากเป้นผู้หญิง ๕๕๕๕] ต่างร้องไห้ มันเป้นช่วงเวลาที่มีความสุข และเศร้าปนกันไป

พวกเราที่ร่วมเหนื่อยกันมา มันเป็นเวลาที่ต้องจากกันแล้วล่ะ... เพื่อนๆหลายคนขอตัวกลับ พ่อแม่ผู้ปกครอง

ที่ไปด้วยก็ทำอะไรไม่ถูก พวกเรากอดกันแน่น ร้องไห้ ซบไหล่ เช็ดน้ำตา มันเป็นช่วงเลาที่สุขใจที่สุดแล้ว

ความรู้สึกแย่ๆที่มีให้กัน มันหมดไปในช่วงนั้น [แล้วมันก็กลับมา เมื่อทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม]

เวลาค่อยๆหมดไป พวกเราก็หายไป ต่างคนก็แยกกันกลับ วันนั้น เป็นวันที่แม่ง! ...ไม่จำไม่ได้แล้ว

• PS: เมื่อวาน วันเกิดน้องน้ำ Happy Happy Birth Day นะจ๊ะ :D สุขภาพแข็งแรง เป็นเด็กดี ตั้งใจเรียนนะ
• PSii: วันนี้ประกาศรายชื่อนร.ต่อม.สี่ รอบสอง [มั้ง] ตัวเล็ก ฉิม และที่สำคัญ ตุ๊ก และห้อย ผู้ร่วมอุดมการณ์ ในที่สุดแม่งก็ติดด้วย! ฮิ้ว~
• PSiii: แต่นะแต่... ยังต้องรอลุ้นสาย + ลุ้นไอลิค [ที่ติดใบแดง] กะไอตี๋ด้วย โฮกกกก สาธุ ขอเพื่อนหนูอีกสองคนนะจ๊ะ